دادستان پاریس روز یکشنبه اعلام کرد که مظنونانی در ارتباط با سرقت جواهرات سلطنتی از موزه لوور پاریس بازداشت شده‌اند. یک هفته پیش، سرقت از پربازدیدترین موزه جهان همه را شوکه کرد. دادستان پاریس گفت که بازداشت‌ها شامگاه شنبه صورت گرفته و یکی از مردان دستگیرشده در آستانه خروج از کشور از فرودگاه روسی بود.

پیش از آن، رسانه‌های فرانسوی از جمله BFM TV و روزنامه Le Parisien گزارش داده بودند که دو مظنون دستگیر و بازداشت شده‌اند، اما دادستان پاریس، لور بکیو، تعداد بازداشت‌شدگان را تأیید نکرد و نگفت آیا جواهرات پیدا شده‌اند یا نه.

سارقان کمتر از هشت دقیقه وقت صرف کردند تا جواهراتی به ارزش ۸۸ میلیون یورو را صبح یکشنبه گذشته به سرقت ببرند. مقامات فرانسوی توضیح دادند که سارقان با استفاده از بالابر از نمای ساختمان بالا رفتند، پنجره‌ای را باز کردند، ویترین‌ها را شکستند و گریختند. مدیر موزه لوور این حادثه را «شکستی فاجعه‌بار» توصیف کرد.

بکیو گفت مأموران واحد ویژه پلیس که مسئول رسیدگی به سرقت‌های مسلحانه، سرقت‌های بزرگ و دزدی آثار هنری هستند، این بازداشت‌ها را انجام داده‌اند. او در بیانیه‌ای نسبت به انتشار زودهنگام اطلاعات ابراز تأسف کرد و هشدار داد که این کار می‌تواند روند تحقیقات بیش از صد مأمور را که برای «یافتن جواهرات سرقت‌شده و دستگیری تمامی عاملان» بسیج شده‌اند، مختل کند. بکیو تأکید کرد که جزئیات بیشتر پس از پایان دوره بازداشت مظنونان منتشر خواهد شد.

وزیر کشور فرانسه، لوران نونیز، از عملکرد پلیس قدردانی کرد و گفت: «از محققانی که بی‌وقفه کار کردند و همواره مورد اعتماد کامل من بودند، سپاسگزارم.» موزه لوور اوایل همین هفته، پس از یکی از جنجالی‌ترین سرقت‌های هنری قرن که با جسارت و وسعت خود جهان را متحیر کرد، دوباره بازگشایی شد. سارقان به شکلی ماهرانه وارد موزه شدند و در مدت کوتاهی بخشی از جواهرات سلطنتی فرانسه را ربودند؛ زخمی فرهنگی که برخی آن را با حادثه آتش‌سوزی کلیسای Notre Dame در سال ۲۰۱۹ مقایسه کردند.

سارقان در مجموع هشت قطعه جواهر تاریخی را با خود بردند، از جمله تاج یاقوت‌نشان، گردنبند و گوشواره‌ای تکی که متعلق به ملکه‌های قرن نوزدهم، ماری‌آملی و هورتنس بود. آن‌ها همچنین گردنبند و گوشواره‌های زمردی منسوب به ملکه ماری‌لوییز، همسر دوم ناپلئون بناپارت، و یک سنجاق یادگاری مذهبی را سرقت کردند. علاوه بر این، تاج الماس‌نشان ملکه اوژنی و سنجاق بزرگ روبان‌دار مخصوص لباس‌های رسمی او نیز بخشی از غنیمت سارقان بود.

یکی از قطعات، یعنی تاج سلطنتی اوژنی که با زمرد و بیش از ۱۳۰۰ الماس تزئین شده بود، بعداً بیرون از موزه پیدا شد، هرچند آسیب دیده بود، اما قابل ترمیم است. با وجود بازداشت مظنونان، هنوز مشخص نیست که آیا تمام جواهرات سلطنتی گمشده پیدا شده‌اند یا نه. انتظار می‌رود پس از پایان بازجویی‌ها و اعلام رسمی دادستانی پاریس، جزئیات بیشتری از این سرقت تاریخی فاش شود؛ سرقتی که نه تنها برای فرانسه، بلکه برای تمام دوستداران هنر و تاریخ در جهان، شوک‌آور بود.

یک ناوشکن نیروی دریایی ایالات متحده و گروهی از تفنگداران دریایی آمریکا وارد کشور ترینیداد و توباگو شده‌اند، آن هم در شرایطی که تنش‌ها میان واشنگتن و کاراکاس رو به افزایش است. به گزارش منابع نظامی، این نیروها برای انجام رزمایش مشترک با نیروهای محلی مستقر شده‌اند، اما حضور آن‌ها در این منطقه پیامی آشکار و قاطع به دولت ونزوئلا تلقی می‌شود.

این نیروها شامل ناوشکن USS Gravely با شماره بدنه DDG-107 و تفنگداران یگان ۲۲ نیروی دریایی ایالات متحده هستند. در ظاهر، این عملیات یک همکاری عادی نظامی میان دو کشور است که شامل تمرین‌های آموزشی، دیدارهای بندری و هماهنگی‌های امنیتی می‌شود، اما زمان و مکان اجرای آن، اهمیت استراتژیک ویژه‌ای دارد.

انتخاب ترینیداد کاملاً حساب‌شده بوده است. این جزیره در مجاورت مستقیم ونزوئلا قرار دارد و فاصله تنگه میان آن‌ها که به دهانه‌های اژدها (Dragon’s Mouths) معروف است، تنها حدود ۱۱ کیلومتر می‌باشد. در نتیجه، هنگامی که یک ناوشکن آمریکایی در آنجا پهلو می‌گیرد، عملاً در دیدرس آب‌های ونزوئلا قرار دارد. این بدان معناست که ایالات متحده اکنون یک ناوشکن خط مقدم و یک یگان واکنش سریع دریایی را در فاصله‌ای بسیار نزدیک از ونزوئلا مستقر کرده است.

ناوشکن USS Gravely از کلاس Arleigh Burke جزو پیشرفته‌ترین شناورهای جنگی جهان بوده و به سامانه رزمی Aegis، رادار SPY-1D(V) و مجموعه‌ای از پرتابگرهای عمودی موشک برای دفاع هوایی و حملات دوربرد مجهز است. این کلاس از ناوشکن‌ها جایگزین ناوشکن‌های قدیمی‌تر کلاس Charles F. Adams شده‌اند و طراحی بدنه آن‌ها کاملاً جدید است. وزن این کشتی‌ها بین ۸,۲۳۰ تا ۹,۷۰۰ تُن متغیر است. وظیفه اصلی آن‌ها کنترل فضای هوایی، ردیابی زیردریایی‌ها و هماهنگی عملیات میان کشتی‌ها و هواگردهاست. از نظر نمادین و عملیاتی، کارشناسان معتقدند که این ناوشکن یکی از قدرتمندترین واحدهای دریایی است که آمریکا می‌تواند بدون اعزام ناو هواپیمابر به منطقه بفرستد.

در کنار آن، یگان اعزامی ۲۲ نیروی دریایی ایالات متحده، گروهی از تفنگداران آموزش‌دیده است که می‌توانند در کوتاه‌ترین زمان ممکن در هر نقطه‌ای از جهان مستقر شوند. این نیروها قادر به انجام عملیات‌های مختلف از جمله تخلیه اضطراری، مقابله با تروریسم و حتی اجرای حملات محدود هستند. معمولاً این یگان‌ها در کشتی‌های تهاجمی آبی–خاکی مستقر می‌شوند، اما می‌توانند از خشکی یا بنادر نزدیک نیز عملیات انجام دهند. ترکیب ناوشکن USS Gravely و این یگان اعزامی، ابزاری قدرتمند برای پاسخ‌گویی سریع پنتاگون به بحران‌های احتمالی، از بلایای طبیعی گرفته تا درگیری‌های نظامی، در اختیار آن قرار می‌دهد.

به گفته تحلیلگران نظامی، استقرار این نیروها در نزدیکی مرزهای ونزوئلا پیامی بازدارنده است. حضور آمریکا در چنین فاصله نزدیکی یادآور این واقعیت برای کاراکاس (و به‌طور غیرمستقیم برای مسکو و پکن) است که واشنگتن می‌تواند در هر لحظه توان نظامی خود را در منطقه کارائیب جنوبی به نمایش بگذارد. در عین حال، این اقدام نوعی اطمینان‌بخشی به متحدان منطقه‌ای ایالات متحده نیز محسوب می‌شود؛ تلاشی برای تقویت همکاری‌های امنیتی در حوزه کارائیب، مبارزه با قاچاق مواد مخدر و حفاظت از زیرساخت‌های انرژی. به‌ویژه با توجه به اینکه ترینیداد یکی از تولیدکنندگان اصلی گاز در منطقه است.

این رزمایش نه تنها نشان‌دهنده آمادگی نظامی آمریکاست، بلکه بر هماهنگی عملیاتی میان دو کشور نیز تأکید دارد. هدف اعلام‌شده رزمایش، یعنی همکاری و تمرین مشترک، در واقع تلاشی است تا نیروهای آمریکا و ارتش ترینیداد و توباگو (TTDF) بتوانند در صورت بروز بحران واقعی (مانند طوفان، تخلیه گسترده یا عملیات دریایی) بدون نقص در کنار هم فعالیت کنند.

با این حال، از دیدگاه ونزوئلا، این اقدام بیشتر شبیه یک نمایش قدرت یا محاصره غیررسمی است. دولت کاراکاس مدت‌هاست واشنگتن را به تلاش برای بی‌ثبات‌سازی کشورش متهم می‌کند. تنش‌های اخیر بر سر نفت، تحریم‌ها، مهاجرت و روابط نظامی ونزوئلا با روسیه و ایران باعث شده هرگونه حضور نظامی آمریکا در نزدیکی مرزهای این کشور به شدت تحریک‌آمیز تلقی شود.

حتی اگر این تمرین‌ها در ظاهر کاملاً معمولی باشند، واقعیت آن است که حضور یک ناوشکن آمریکایی و گروهی از تفنگداران در فاصله چند کیلومتری آب‌های ونزوئلا، پیامی سیاسی و نظامی روشن به همراه دارد. در تصویر بزرگ‌تر، این اقدام بخشی از الگوی گسترده‌تری از افزایش فعالیت نظامی آمریکا در آمریکای لاتین و کارائیب است که شامل گسترش گشت‌های ضد قاچاق مواد مخدر و رزمایش‌های مشترک بیشتر با کشورهای جزیره‌ای منطقه می‌شود.

در نهایت، این تحولات نشان می‌دهد که کارائیب جنوبی که تا مدت‌ها منطقه‌ای آرام و کم‌تحرک به شمار می‌رفت، اکنون به صحنه‌ای پویا و رقابتی در عرصه ژئوپلیتیک جهانی تبدیل شده است، به‌ویژه با توجه به اینکه ونزوئلا در حال تقویت دوباره ارتش خود با کمک روسیه است و هم‌زمان تحریم‌های نفتی آمریکا نیز در حال تغییر و بازتعریف هستند.