مؤسسه پنتون «Cloud Dancer» را به‌عنوان رنگ سال ۲۰۲۶ معرفی کرد؛ طیفی از سفید طبیعی که به گفته کارشناسان نمادی از آرامش، بازاندیشی و نیاز جهانی به یک شروع تازه است.

از سال ۱۹۹۹ تاکنون، پنتون هر سال رنگی را برمی‌گزیند که بازتاب‌دهنده حال‌وهوای فرهنگی سال پیشِ رو باشد. لوری پرسمن (Laurie Pressman)، معاون مؤسسه رنگ پنتون، پیش‌تر در این باره گفته بود:

می‌خواستیم به مخاطبان نشان دهیم آنچه در فرهنگ جهانی رخ می‌دهد، چگونه از طریق زبان رنگ‌ها منعکس می‌شود.

پرسمن در گفت‌وگویی با Vogue درباره رنگ سال ۲۰۲۶ گفت:

همیشه از خودمان می‌پرسیم که در آستانه یک تکامل هستیم یا دگرگونی بزرگ؟ امروز بیش از هر زمان دیگری می‌بینیم که در دوره گذار زندگی می‌کنیم؛ دوره‌ای که در آن به دنبال حقیقت، فرصت‌های تازه و شیوه‌ای متفاوت برای زیستن هستیم. در مواجهه با شرایط سال‌های اخیر، این پرسش‌ها پررنگ‌تر شده‌اند: چگونه به این نقطه رسیدیم و چگونه باید مسیرمان را از نو تنظیم کنیم؟ ما بیش از حد درگیر شده‌ایم و حالا به شکلی جدی به دنبال رهایی و آرامش می‌گردیم.

این رهایی در قالب رنگی با نام Cloud Dancer معرفی می‌شود؛ سفیدی بلندمرتبه که نمادی از حس آرامش است. لی آیزمن (Lee Eisman)، مدیر اجرایی پنتون، رنگ انتخاب شده را چنین توصیف کرد:

این رنگ تجلی آرزوی ما برای آینده‌ای فارغ از مسمومیت ذهنی و افراط محسوب می‌شود. Cloud Dancer بازتاب‌دهنده میل ما به رضایت، هماهنگی و احساس صلح، یگانگی و انسجام است.

پرسمن نیز تأکید می‌کند:

این یک سفید خالص و مطلق نیست؛ بلکه طیفی طبیعی از سفید است.

از منظر زیبایی‌شناسی، سفید رنگی است بی‌مزاحمت و بی‌تلاطم. رنگی که در اطراف ما به‌وفور دیده می‌شود؛ از خودروها گرفته تا معماری، مبلمان، طراحی داخلی، حتی مواد غذایی و البته مد، جایی که سفید یک رنگ کلاسیک و همیشه تازه به شمار می‌آید. سفید همزمان می‌تواند به حساسیت‌های آینده‌نگرانه، مینیمال، ساده و تمیزی اشاره کند و به سنت‌ها نیز گره بخورد.

مطالعه‌ای تازه از دانشگاه Witten/Herdecke آلمان نشان داده است خوانندگانی که به شهرت جهانی دست پیدا می‌کنند، به‌طور میانگین حدود چهار و نیم سال زودتر از همتایان کمتر شناخته‌شده خود جان می‌بازند. این یافته بار دیگر بحث‌های جدی درباره فشارهای روانی و اجتماعی ناشی از شهرت و تأثیر آن بر سلامت طولانی‌مدت افراد را مطرح کرده است.

بازیگر مشهور، بیل موری (Bill Murray)، زمانی گفته بود: «مشهور بودن یک کار ۲۴ ساعته است.» این جمله به‌خوبی نشان می‌دهد که حضور دائمی در کانون توجه و فشارهای ناشی از آن می‌تواند در بلندمدت هزینه‌های سنگینی برای افراد داشته باشد و حتی بر سلامت جسم و روان آن‌ها اثر بگذارد.

پژوهشگران ۳۲۴ خواننده نسبتاً مشهور که بین سال‌های ۱۹۵۰ تا ۱۹۹۰ را با ۳۲۴ خواننده دیگر که کمتر شناخته‌شده بودند، از نظر جنسیت، سن، ملیت، قومیت، سبک موسیقی و وضعیت فعالیت به‌صورت گروهی یا انفرادی مقایسه کردند. نتایج این بررسی نشان داد که خوانندگان مشهور به‌طور میانگین در سن ۷۵ سالگی درگذشته‌اند، در حالی که همتایان کمتر شناخته‌شده آن‌ها تقریباً تا ۸۰ سال عمر کرده‌اند. این اختلاف آماری نشان می‌دهد که ناشناخته بودن شاید ثروت و شهرت به همراه نیاورد، اما می‌تواند به طول عمر بیشتر کمک کند و فشارهای روانی و اجتماعی کمتری بر فرد وارد سازد.

یوهانا هپ (Johanna Hepp)، پژوهشگر حوزه سلامت در مقاله منتشرشده خود نوشت: «یافته‌ها نشان می‌دهند که وقتی موضوع به‌طور دقیق بررسی شود، شهرت با افزایش خطر مرگ‌ومیر همراه است.» آن‌ها تأکید کردند که این نتایج نیاز به مداخلات سلامت هدفمند برای افراد مشهور را برجسته می‌کند و می‌تواند زمینه‌ساز تحقیقات آینده درباره دلایل این پدیده باشد. به باور آن‌ها، فشارهای ناشی از حضور در کانون توجه، سبک زندگی پرتنش و مسئولیت‌های سنگین اجتماعی می‌تواند از عوامل اصلی این کاهش طول عمر باشند و بررسی دقیق‌تر آن‌ها می‌تواند راهکارهایی برای حمایت بهتر از افراد مشهور و حتی جامعه عمومی ارائه دهد.